Original titles (Thai script):
ตำนานมหาวิไชย, ตำนานมหาสีวิไชยา
Calendar Thai script:
จุลศักราช 129[1] ตัว [พ.ศ. 2472] ปีกัดไส้ เดือน 11 ขึ้น 8 ค่ำ วัน 3[อังคาร] ไทยดับเหม้า ฤกษ์ 26 ตัว ยามบ่าย
โมง 1
Original repository (Thai script) / scribe place:
Beginning and end:
a. นโม ตสฺสตฺถุ ฯ พุทฺธานิจฺจํ นมสิตฺวา เวเนยฺยปลโพธกํ โมหธํ สพํ ธมฺมญฺจ สงฺฆญฺจ ชินโมรสํ สิวิชยจฺหยสฺส เถรสฺส
ปวตฺตึ ปวกฺขามิ สพฺพอนฺตรายาปิ มา โหนฺตุ เม นิจฺจํ กาลํ ฯ อหํ อันว่าข้า น(ม)สิตฺวา ก็ไหว้ด้วยคารวะยังพระอาทิตย์
คือ พระพุทธาบัณฑิตพิชิตมารโมลีจารย์ ตนตรัสรู้ยังจตุริยสัจทั้ง 4 ตนที่ยั้งป่าดอกอุบล คือ คนแลเทวดาฝูงเป็นเวไนยสัตว์
โลกหื้อข้ามพ้นโอฆะวัฏสงสาร หื้อเบิกบานเกษมใสยองแผ้ว…
z. …อย่าได้เฟ่ืองกินแหนง ก็เที่ยงได้เสวยสมบัติแพงฟากฟ้า ก็เที่ยงจักได้หันหน้าสัพพัญญูอันจักมาเป็นครูแก่โลกภาย
หน้า คือว่า พระเจ้ายอดฟ้าตนชื่ออริยเมตเตยยะ ใจหวานอยู่ฟ้าอันจักลงมาภายหน้าโผดโลกสงสาร จงพากันกระทำบุญ
หื้อทานไปยลเผื่อหยั่งแจ้งเชื่อศีลธรรมแท้ดีหลี แม่นชื่อดั่งฤๅก็ดี ก็จักสมริทธีบ่คลาดบุญอันนั้น ก็อาจหื้อสมดังคำมักคำ
ปรารถนาแห่งท่านทั้งหลายชุตนๆ ชุคนๆ บ่อย่าชะแลนา…
