a. สิทธิการ จักกล่าวโลกวุฒิ พระยาพิสสนูกันมักใคร่หื้อเป็นประโยชน์แก่คนทั้งหลายจึงถามปัญหาซึ่งนางธรณีว่า ดูรา
นางธรณีตนรักษาแผ่นดินทั้งมวล ดั่งฤๅ คนทั้งหลายทุกข์แลสุขบ่เสมอกันนั้นชา พร่องก็เป็นดีมีสุขมีสมบัติข้าวของเงินฅำ
มากนัก ลางพร่องก็ทุกข์ไร้เข็ญใจมากนัก ลางพร่องข้าวของก็มีไว้แล้วพ้อยฉิบหายไป ลางพร่องก็บ่มีสักเล็กสักหน้อย
เต็มว่ามีก็บ่มั่นบ่เที่ยง ลางพร่องหาข้าวของก็บ่ได้หาคำสุขก็บ่ได้นั้นพ้อยเป็นดั่งฤๅนั้นชาว่าอั้น…
z. …เมื่อนั้น พระยาพิสสนูกรรมก็หนีไปสู่ขอกสมุทรที่ใกล้เมืองตักสิลาปฐนครโลกพุ้นหั้นแล พระยาพิสสนูกรรมก็ไปแต้ม
เป็นจารึกไว้ยังหน้าหินหั้นแล ยังมีพระฤๅษีเจ้าตน 1 ชื่อว่าสุเวฤษี ได้ถึงยังปัญจอภิญญาสมาบัติ ก็บิณฑบาตข้าวในเมือง
ตักสิลาปฐนครโลก คือว่า เมืองตักกสิลา มาฉันข้าวยังขอกสมุทรก็หันยังจารึกอันพระยาพิสสนูกรรมหากแต้มไว้นั้น ท่าน
ก็แต้มเอาไปสำแดงแก่ชาวตักสิลาจึงได้รู้ได้หันสืบกันมาถึงเทิงในกาลบัดนี้แล…