Phuk 1: a. นโม ตสฺสตฺถุ นมิตฺวา สิรสา อิถํ ปญฺจรตนตฺตยํ ปญฺจพุทฺธา นมามิ ขมามิหํ สาธุกฺขามิ อิมสฺมึ ภทฺทกปฺเป จตุพุทฺธา
พุชฺฌิตฺวา กกุสนฺโธ โกนาคมโน กสฺสปฺโป โคตโม มิถิลายํ ราชคเห จรติ ปิณฺฑาย ราชคเหตฺวา อิมสฺมึ คูหานํ มฆตฺตกํ
สุวณฺณคามปเทสํ ฐาเน นิสีทิ สิริปวรมงฺคโล ตโมฬาร กถามุนีราชศาสตราอันนี้ไซร้ เป็นที่ตั้งไว้ไหว้เคารพนบน้อมไหว้
ยำแยง บูชา คารวะแก่นรานระ เทวะอินทา พรหม จตุโลกัปปาละ อสุราสุระ ครุฑา ภุชังคะ ขัตติยราช…
z. …เมื่อนั้น อัยยะมหาเสนาธิบดีผู้เฒ่าก็ได้ยินแล้วก็กล่าวว่า มหาราชเจ้านี้ ก็บ่พิจารณาดูจารีตประเพณีธรรมดาแท้แล
กระทำแม้นอันบ่ควรแท้แลว่าอั้น แล้วก็สั่งอำลาพระยา แล้วก็รีบพิกพอกคืนเมือหาบ้านเมืองแห่งตน ครั้นว่าเมือรอดบ้าน
แห่งตนแล้ว ก็รีบหื้อลูกน้องแห่งตนดาเอายังพร้าแลขวานเข้าไปสู่ป่าแล้วก็ปล้ำตัดเอาไม้สักได้แล้ว ก็ลากนำมาสู่ท่าริมแม่
น้ำขระนทีแล้ว ก็หื้อวัฑฒกีช่างไม้มาถากห้อยแต้มแปลงยังค้างโคม…
Phuk 2: a. คำแล้วก็ใส่รักทาหางแล้ว ก็ประดับด้วยสุวรรณคำแดงแสงประดับบัวรมวรแล้ว ถึงวันมหาอุโบสถเดือน 6 เพ็งมาถึงดั่ง
อั้น ส่วนว่าอัยยะมหาเสนาธิบดีผู้ใหญ่ก็ป่าวภริยา บุตรา บริษัท ลูกหลานบริวารบ่าวเพิ่นทั้งหลายขงขวายหามายัง เตลํ
มธุปุปฺผาลาชา ดวงดอกไม้ลำเทียนประทีษน้ำมันสีสายทั้งมวลได้แล้ว ก็มาพร้อมกันปกยังเสาค้างโคมคำขึ้นฝังอยายไว้
ตามริมท่าแม่น้ำขระนทีที่หน้าบ้านแห่งตนแล้ว…
z. …พรหมทั้งหลายก็พร้อมกันนิมันตนาเอามหาธาตุพระพุทธเจ้าไปประจุแล้ว ก่อเจติยะคำไว้หนเหนือเมืองราชคหนคร
ในที่ใกล้ป่าอันธวัน ที่นั้นก็มีวันนั้นแล กสฺสปฺปสมฺมาสมฺพุทฺโธ ปรินิพฺพุโต นิฏฺฐิโต กริยาอันกล่าวยังพระพุทธเจ้าชื่อว่า
กัสสปะเจ้ายังธรมานอยู่วันนั้น หากบ่มีไพร่บ้านไทยเมืองในสัณฐานที่นั้นสักคน เท่ามีแต่(มิ)ลักขุอยู่ยังสรอกห้วยราวเขาภู
ดอยทั้งมวล มีปู่ลัวะเจ้ากุบคำนั้น เป็นเค้าเป็นใหญ่กว่าลัวะทั้งหลายอยู่ยังดอยหลวงเขาตยะที่นั้นเท่านั้นแล…