a. นโม ตสฺสตฺถุ สตฺถา สพฺพญฺญู ตนเป็นครูล้ำเลิศ ปางเมื่อได้เกิดเป็นลูกงัว ตัวงามชะช่อน เนื้อเกลี้ยงอ่อน มีวรรณะผงผัน กินนมแม่ก็ชม อ่อนน้อยแพงขวัญเจ้าแม่ ผันไปมาแล่นเล่น วิดวิ่งเต้นอ้อนแม่มาดา ยามเมื่อแม่พาเจ้าอยู่ บ่พลัดพรากฝูงหมู่งัว ก็เพื่อรักลูกตน
z. สตฺถาโอวาส เป็นถ้อยบาทวางฅำเป็นที่จำเริญ นำตนไปบ่คลาดคลายสายสุด บ่พิรุธต่างอย่าหื้อผิดแห่งคถา ก็เป็นนิยายแท้ไสร้ ตามพระเจ้ากล่าวไว้หากเทศนา เจ้าอรรถกถาชักออกมา จัตตารินิบาทเป็นธรรมชาติพุทธธรรมโพ้น ฝูงปุถุชนน้อยใหญ่ฟังแล้ว จุ่งไฝ่ใจจำ ก็เที่ยงจักได้นำตนตัวหื้อได้เถิงสุขเป็นที่แล้ว กล่าวคือว่า เวียงแก้วอมตะมหาเนรพาน บ่อย่าชะแล