a. นโม ตสฺสตฺถุ อคฺคโต (อ)สีติ ปรินิกุ หเว อาหุ ภควา อันว่าพระพุทธเจ้า เสฏฺโฐ ตนประเสริฐ เทวมนุสฺสานํ แก่คน
แลเทวดาทั้งหลาย อันอยู่ในป่าเชตวันอาราม วันนั้นอายุพระเป็นเจ้าได้ 80 ปี วันนั้นพระจึงรำพึงว่า บัดนี้อายุกูจักเสี้ยง
แล้วกูควรไปเทื่อ ครั้นกูไปแล้วก็จักได้ไปฉันชิ้นหมูในบ้านจุนทะที่นั้นชะแล ครั้นพระรำพึงฉันนี้แล้วก็พาเอามหาอานนท-
เถรเจ้า แลเจ้าโสนะอุตตระ พระยาอโศก มีพระยาอินทากับวิสุกรรมเทวบุตรไปแคมน้ำสมุทร…
z. …ทีนั้นพระยาอินทร์ซ้ำเค่งพิณสายปลายก็บ่ม่วนเล่า พระเป็นเจ้าเราบ่ไปรอดเมืองกุสินาราเสียแท้แลคา ทีนั้นพระเจ้าจึง
เอามาฉันเสียหน่วย 1 มหาอานนทเถรเจ้าจึงเอาแก่นปลูกไว้วันตกดอยที่นั้นแล ครั้นว่าผู้ใดได้กินหมากสมอต้นนั้น จักหา
พยาธิโรคาบ่ได้แล แต่นั้นไปพระก็อุตสาหะไปตามลำบากตราบต่อเท่าถึงเมืองกุสินาราแล้วก็เข้าไปนอนอยู่ที่ไม้รังสองต้น
พี่น้องริมบ้านมหาเศรษฐี ถึงยามจักใกล้รุ่งก็ลวดนิพพานไปวันนั้นแล…