a. นโม ตสฺสตฺถุ ธรณี น ปุจฺฉา วุฒิ สวสฺฺติ ปุจฺฉิ พิสฺสนุกมฺมานิ อยํ ปถวี ตลาลกฺขนฺต โภ มหาชโน ดูกราคนทั้งหลาย
ฝูงประสงค์ประโยชน์ใคร่รู้ลักษณะอันร้ายอันดีในมนุษยโลกนี้จงจักฟังยังโปณะกับอันชื่อว่าโลกวุฒินี้เทอะ พระยาพิสสนู
มักใคร่หื้อเป็นประโยชน์แก่คนทั้งหลาย จึงถามปัญหาซึ่งนางธรณีว่า ดูกรานางท้าวธรณีตนรักษาแผ่นดินทั้งมวล ดั่งฤๅ
คนทั้งหลายทุกข์สุขนั้นบ่เสมอกันนั้นชา ลางพร่องก็เป็นดีมีสุขมีสมบัติข้าวของเงินฅำมากนัก…
z. …เมื่อนั้นพระยาพิสสนูก็หนีไปสู่เกาะสมุทรที่ใกล้เมืองตักสิลาปฐนครพุ้นหั้นแล พระยาพิสสนูก็ไปแต้มเป็นจารึกไว้ยัง
หน้าหินหั้นแล ยังมีพระฤๅษีตน 1 ชื่อสุเทฤษี ได้ถึงยังปัญจอภิญญาสมาบัติ ก็ไปบิณฑบาตข้าวในเมืองสิลาปถนครโลก
นี้ คือว่า เมืองตักกสิลา มาเข้ายังเกาะสมุทรก็หันยังจารึกอันพระยาพิสสนูหากแต้มไว้นั้น ก็แต้มเอาไปสำแดงแก่ชาวตักสิลา
จึงได้รู้ได้หันก็สืบปฏิสืบ ได้ปฏิสืบมาถึงในกาลบัดนี้แล…