a. นโม ตสฺสตฺถุ ฯ อายุ ภควโต อสีติ ปริพุหวิ อหุ ฯ ภควา อันว่าพระพุทธเจ้า เสฏฺโฐ ตนประเสริฐ เทวมนุสฺสานํ แก่คน
แลเทวดาทั้งหลายพระก็สำราญในป่าเชตวันอาราม อายุพระเป็นเจ้าได้ 80 ปี พระก็จึงรำพึงว่า บัดนี้ อายุกูก็จักเสี้ยงแล้ว
ควรกูไปโผดปาณสัตว์ทั้งหลายเทื่อ ครั้นกูไปแล้วก็จักได้ฉันชิ้นหมูในบ้านจุนทะที่นั้นแล ครั้นว่าพระรำพึงฉันนี้แล้ว ก็พา
เอามหาอานนทเถรเจ้า แลเจ้าโสนะอุตตระ แลพระยาอโศก แลพระยาอินทร์กับทั้งวิสุกรรมเทวบุตรไปตามแคมสมุทร…
z. …ทีนั้นพระยาอินทร์ซ้ำเค่งสายปลายถามวิสุกรรมเทวบุตรว่าบ่ม่วน วิสุกรรมเทวบุตรว่า แก่ก้ีพระราชเจ้าเค่งสายพิณ
สายเคล้าเล่าบ่ม่วนหลาย บัดนี้พระราชเจ้าซ้ำเค่งสายปลาย พระเจ้าว่าบ่ไปรอดเมืองกุสินาราแล้วคา ทีนั้นพระเจ้าจึงเอามา
ฉันหน้อย 1 มหาอานนทเถรเจ้าแล่นเอาไปปลูกไว้วันตกดอยที่นั้นไกลพันวา ผู้ใดได้กินหมากสมอต้นนั้น หาพยาธิบ่ได้โรคา
บ่ได้ชะแล แต่นั้นพระพุทธเจ้าก็อุตสาหะไปตามอันลำบากตราบต่อเท่าถึงกุสินาราแล้วก็นอนอยู่เค้าไม้รัง 2 ต้นแล…