a. นโม ตสฺสตฺถุ อ(า)ยํุ ภควโต อ(า)คโต อสีติ ปรินิพฺพุ หโว อหุ ภควา อันว่าพระพุทธเจ้า เสฏฺโฐ ตนประเสริฐ เทว-
มนุสฺสานํ แก่คนแลเทวดาทั้งหลาย อยู่สำราญในป่าเชตวันอาราม วันนั้นอายุพระเป็นเจ้าได้ 80 ปี วันนั้น พระจึงรำพึง
ว่า บัดนี้ อายุกูจักเสี้ยงแล้วควรกูไปเทื่อ ครั้นกูไปแล้วก็จักได้ไปฉันชิ้นหมูในบ้านจุนทะที่นั้นชะแล ครั้นว่าพระรำพึงฉันนี้
แล้วก็พาเอามหาอานนทเถรเจ้า แลเจ้าโสนะ อุตตระ พระยาอโศก…
z. …ทีนั้น พระยาอินทร์ซ้ำเค่งพิณสายปลาย ถามวิสุกรรมเทวบุตรว่าม่วนบ่ม่วน วิสุกรรมเทวบุตรว่า แต่ก้ีพระราชเจ้า
เค่งพิณสายเคล้าล่วนเล้าบ่ม่วนใจหลาย บัดนี้ พระราชเจ้าซ้ำเค่งพิณสายปลาย พระเจ้าเราบ่ไปรอดเมืองกุสินาไรเสีย
แล้วคา ทีนั้น พระเจ้าจึงเอามาฉันเสียหน่วยหนึ่ง มหาอานนทเถรเจ้าจึงแล่นไปปลูกไว้วันตกดอยที่นั้นไกลพันวา ผู้ใด
ได้กินหมากสมอต้นนั้นหาพยาธิโรคาบ่ได้แล แต่นั้นพระก็อุตสาหะไปตามอันลำบากตราบต่อเท่าถึงเมืองกุสินาไร…